Πέρα από τις Αγορές και τα Κράτη: το commoning ως μια συλλογική πρακτική. Μια δημόσια συζήτηση των An Architektur με τον Massimo De Angelis και τον Σταύρο Σταυρίδη. Τα κοινά δεν είναι απλώς πόροι τους οποίους μοιραζόμαστε – για να αντιληφθούμε τα κοινά πρέπει να συμπεριλάβουμε τρία πράγματα την ίδια στιγμή. Πρώτα απο όλα τα κοινά περιλαμβάνουν κάποιου είδους κοινούς πόρους (pooled resources), (κοινές δεξαμενές ή κοινές πήγες ή κοινά αποθέματα), οι οποίες γίνονται αντιληπτές ως μη εμπορικά (non-commodified) μέσα για την εκπλήρωση των αναγκών των ανθρώπων. Δεύτερον, τα κοινά οπωσδήποτε δημιουργούνται και διατηρούνται απο κοινότητες (communities). Οι κοινότητες είναι σύνολα απο commoners, οι οποίοι μοιράζονται αυτές τις πήγες, τους κοινούς πόρους, και καθορίζουν οι ίδιοι και για αυτούς τους κανόνες σύμφωνα με τους οποίους παρέχεται πρόσβαση και χρήση στους κοινούς πόρους. Οι κοινότητες, ωστόσο, δεν είναι απαραίτητο να δεσμεύονται χωρικά σε μια τοποθεσία, μπορούν να λειτουργούν και σε διατοπικές σφαίρες. Επίσης δεν θα πρέπει να γίνονται αντιληπτές ως ομοιογενείς στα πολιτιστικά και στα υλικά χαρακτηριστικά τους. Επι πρόσθετα σε αυτά τα δυο στοιχεία – τους κοινούς πόρους και τις κοινότητες- το τρίτο και πιο σημαντικό στοιχείο για να αντιληφθούμε τα κοινά είναι το ρήμα «to common» (κοινωνώ, μοιράζομαι), πρόκειται για την κοινωνική διαδικασία η οποία δημιουργεί και αναπαράγει τα κοινά.
Οι σκέψεις που ακολουθούν πηγάζουν από μια δυσφορία και προέκυψαν από μια σειρά ερωτήματα που μου δημιουργήθηκαν πρόσφατα όταν βρέθηκα σε μία συνάντηση στη Βενετία με τον Tόνι [Νέγκρι], τον Καζαρίνι κ.λπ. Μια λέξη επανερχόταν διαρκώς σε αυτή τη συνάντηση: κίνημα. Πρόκειται για μια λέξη με μακρά ιστορία στην παράδοσή μας. Στο βιβλίο του Tόνι για παράδειγμα αυτή η λέξη ξεπηδά στρατηγικά κάθε φορά που το πλήθος χρειάζεται έναν ορισμό, για παράδειγμα όταν η έννοια του πλήθους πρέπει να αποσυνδεθεί από το ψευδοδίλημμα μεταξύ κυριαρχίας και αναρχίας.
Αναφορά των δεδομένων αξόνων με γνώμονα και σκεπτικό των οποίων αναπτύχθηκε η παρακάτω μετάφραση: Η μετάφραση που ακολουθεί< αν και σίγουρα επιδέχεται περαιτέρω επιμέλειας και διορθώσεων, τίθεται στη βάση της αυτονόητης αναγκαιότητας του ταξικού αγώνα, την διαχρονική εξέλιξη ή ανακύκλωση του σε ιστορικό επίπεδο, αλλά και την επέκταση του δίκιου, των κεκτημένων αλλά και των διεκδικήσεων του σε διαταξικές σφαίρες με επίμονο στόχο την κατάργηση της εκμετάλλευσης και των ταξικών διακρίσεων, αλλά και κατ’ επέκταση των κοινωνικών που προκύπτουν από ένα τόσο παράλογο και καταστροφικό σύστημα ολοκληρωτισμού όπως ο καπιταλισμός και η εξέλιξη του, με παρασιτικού πάντα όρους, προκειμένου να επιβιώσει τρέφεται από τις σάρκες του.
Στις αρχές του 1970 το Κίνημα Γυναικείας Απελευθέρωσης στην Βρετανία (Women’s Liberation Movement) επεδίωξε να συνδικαλίσει τις νυκτερινές καθαρίστριες. Μία μακρά και ενταντική καμπάνια κατέληξε σε δύο απεργίες και σε μία μεγαλύτερη συνειδητότητα στο συνδικαλιστικό κίνημα για αυτό το παραγνωρισμένο τμήμα εργατριών. Παρόλλο την δημοσιότητα που δημιουργήθηκε μέσω άρθρων σε εφημερίδες, συναντήσεων και από την παραγωγή δύο ντοκυμαντέρ που εστιάζανε στις καθαρίστριες και στις συνθήκες εργασίας τους, η οργάνωση αποδείχθηκε πολύ δύσκολη. Αυτό οφειλότανε στο οικονομικό και πολιτικό κλίμα των τελών του 1970 και στις συνέπειες των ιδιωτικοποιήσεων οι οποίες συνέβαλλαν στην αύξηση της ανισότητας στον Βρετανική κοινωνία. Το άρθρο αυτό σκιαγραφεί μία αγνοημένη ιστορία προσπαθειών για να οργανωθούν οι καθαρίστριες, μία ιστορία που κερδίζει μία νέα σχέση σήμερα με την αφύπνιση της καμπάνιας «Δικαιοσύνη για τους Καθαριστές» (Justice for Janitors) στις Η.Π.Α. και με την συνείδηση ότι οι χαμηλά αμειβόμενες υπηρεσίες και δουλειές παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία.
Άρθρο του John Holloway στην Guardian για τις μαζικές διαδηλώσεις στη Μ. Βρετανία της 26ης του Μάρτη 2011, ενάντια στα μέτρα λιτότητας και των περικοπών δημοσίων δαπανών της βρετανικής κυβέρνησης. Δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο http://radicaldesire.blogspot.com/, την Κυριακή, 27 Μαρτίου 2011. [http://radicaldesire.blogspot.com/2011/03/john-holloway.html]
Οι προσπάθειες της ρωσσικής πρωτοπορίας μέσα από τις κινήσεις του Σαγκάλ και του Μαλέβιτς ώστε μία μικρή πόλη της Λευκορωσίας να μεταβληθεί σε κέντρο καλλιτεχνικών εξελίξεων και αναζητήσεων και το κυριότερο οι "μάζες" να έρθουν σε επαφή και αυτές να καθορίσουν τον πολιτισμό
Το πρεκαριάτο, πως διαμορρφώνεται από το σημερινό κύμα νεοφιλελευθερισμού και τι σημαίνει αυτο σε οικονομικό, κοινωνικό και ψυχολογικό επίπεδο σε αντίθεση με το προηγούμενο Φορντιστικό μοντέλο. Δυνατότητες κινήματος και ανατροπής με απάντηση στα προβλήματα διαβίωσης και καθημερινότητας
Σε μεγάλο βαθμό άγνωστος πριν την πτώση του Σαντάμ Χουσείν, ο Muqtada al-Sadr έχει αναδειχθεί πλέον σε μια μεγάλη προσωπικότητα στο Ιράκ τα τελευταία 5 χρόνια. Σίγουρα, ο Muqtada al-Sadr έχει γίνει κάτι σαν το μαύρο πρόβατο για τις αμερικανικές αρχές, και στον αντίποδα αυτού κάτι σαν ήρωας για το αντιπολεμικό κίνημα. Παρ’ όλ’ αυτά παραμένει μια μάλλον αινιγματική προσωπικότητα. Το νέο βιβλίο του Patrick Cockburn «ο Muqtada al-Sadr και η πτώση του Ιράκ» υπόσχεται να ρίξει φως στο ποιος είναι ο Muqtada al-Sadr και στη φύση του κινήματός του. Το βιβλίο αυτό έχει προωθηθεί έντονα τόσο από τη Stop the War Coalition (Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο) όσο και από το SWP. Στο κείμενο αυτό επιχειρείται μια κριτική στο βιβλίο αυτό με την οποία αποδομείται η εικόνα του Muqtada al-Sadr ως εκφραστή των καταπιεσμένων του Ιράκ και αναλύεται η πραγματική φύση του Σαδριστικού κινήματος.
Σελίδα 14 από 25
Τα κείμενα με το 
είναι σε διαδικασία μετάφρασης
