Αυτό το άρθρο προβαίνει σε θεωρητικές προτάσεις για να βοηθήσει στην κατανόηση ενός αναδυόμενου κομμουνισμού, μιας «επερχόμενης κοινότητας» που δεν είναι ούτε καπιταλιστική, ούτε σοσιαλιστική ούτε αναρχική και εντός της οποίας βρίσκεται η «άυλη εργασία». (1) Το επιχείρημα του άρθρου, εν συντομία έχει ως εξής: Ο Μαρξ θεώρησε ότι ο πυρήνας του καπιταλισμού είναι το εμπόρευμα, ένα αγαθό που παράχθηκε για ανταλλαγή μεταξύ ιδιωτών. Το μοντέλο του για την κυκλοφορία του κεφαλαίου εντόπισε τη μεταμόρφωση του εμπορεύματος σε χρήμα, το οποίο δίνει την εντολή για την απόκτηση περισσότερων πόρων και τον μετασχηματισμό τους σε περισσότερα αγαθά. Οι θεωρητικοί του αυτόνομου Μαρξισμού έδειξαν πως αυτή η κυκλοφορία του κεφαλαίου είναι επίσης και κυκλοφορία των αγώνων, καθώς συναντάει αντιστάσεις σε κάθε του σημείο. Αλλά παρόλο που αυτό το πλαίσιο αποδείχτηκε σημαντικό για την κατανόηση της πολυπλοκότητας του σύγχρονου αντικαπιταλισμού, μας λέει πολύ λίγα για το είδος της κοινωνίας προς την οποία κινούνται αυτοί οι αγώνες, πρόκειται για ένα σημείο που η αυτόνομη παράδοση έχει μείνει κυρίως βουβή. Σήμερα, νέες θεωρητικές προσεγγίσεις για το πλήθος και τη βιοπολιτική πρέπει να αναθεωρήσουν αυτή την σιωπή. Προτείνω ότι ο πυρήνας του κομμουνισμού είναι το κοινό (the common), το αγαθό που παράγεται για να μοιράζεται από κοινού. Ο κύκλος του κοινού (circuit of the common) ιχνογραφεί πως οι διαμοιρασμένοι πόροι παράγουν μορφές κοινωνικής συνεργασίας –ενώσεις- που συντονίζουν τη μετατροπή των περαιτέρω πόρων σε επεκτεινόμενα κοινά. Με βάση τον κύκλο του κεφαλαίου, ο Μαρξ προσδιόρισε διαφορετικά είδη κεφαλαίου- εμπορικό, βιομηχανικό και οικονομικό- που εκτυλίσσονται σε διαφορετικές ιστορικές στιγμές ακόμα και μαζί και συμβάλουν στην συνολική κοινωνική υπαγωγή. Κατ’ αναλογία, εμείς πρέπει να αναγνωρίσουμε διαφορετικές στιγμές στην κυκλοφορία του κοινού. Αυτές περιλαμβάνουν εδαφικά-γήινα κοινά (η συνήθης κοινή χρήση των φυσικών πόρων στις παραδοσιακές κοινωνίες), σχεδιασμένα κοινά (για παράδειγμα, ο κατ’ εντολή σοσιαλισμός και το φιλελεύθερο δημοκρατικό κράτος πρόνοιας), και δικτυακά κοινά (οι ελεύθερες ενώσεις ανοιχτού λογισμικού, peer-to-peer δίκτυα –ομότιμης παραγωγής-, δίκτυα υπολογιστών και τις πολυάριθμες άλλες κοινωνικότητες της τεχνοεπιστήμης). Το κεφάλαιο σήμερα λειτουργεί ως μια συστημική ενότητα του μερκαντιλισμού, των βιομηχανικών και χρηματιστηριακών στιγμών, αλλά το σημείο διοίκησης-εντολής στην σύγχρονη, νεοφιλελεύθερη φάση είναι το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Στον εικοστό πρώτο αιώνα ο κομμουνισμός μπορεί, και πάλι κατ’αναλογία, να αποτελέσει ένα όραμα ως μια σύνθετη ενότητα εδαφικών, κρατικών και δικτυακών κοινών, αλλά το στρατηγικό και απαραίτητο σημείο σε αυτό το σύνολο είναι τα δικτυακά κοινά. Αυτά πρέπει ωστόσο, να εξεταστούν στην εξάρτησή τους, και ακόμα στην ενδεχόμενη αντίφαση, με άλλους τομείς των κοινών. Το πλαίσιο ενός σύνθετου κομμουνισμού που βασίζεται στην κυκλοφορία μεταξύ πολλαπλών αλλά κοινών μορφών είναι οι ανοιχτές δυνατότητες για νέους συνδυασμούς ευχάριστων συνηθειών, πλανητικών σχεδίων και αυτόνομων ενώσεων. Ότι ακολουθεί επεκτείνεται σε αυτές τις αινιγματικές παρατηρήσεις.
Άρθρο του Μπαντιού για τις Αραβικές Εξεγέρσεις
Τα βασικά στοιχεία μιας θεωρίας της κομμουνιστικοποίησης τοποθετούνται στο παρόν, ειδάλλως το να μιλάμε για κομμουνιστικοποίηση είναι μια ανούσια δραστηριότητα πολιτικής φαντασίας. Το να αντιλαμβανόμαστε την επανάσταση σαν κομμουνιστικοποίηση έγκειται στην τωρινή κατανόηση του γεγονότος ότι το να αγωνιζόμαστε σαν τάξη αποτελεί το όριο της ταξικής πάλης. Αυτό είναι το κρίσιμο βήμα. Το να κάνουμε το βήμα αυτό είναι ο μοναδικός τρόπος να μιλήσουμε σήμερα για την επανάσταση σαν κομμουνιστικοποίηση με τρόπο που να συνδέεται με τους τωρινούς αγώνες.
Σύμφωνα με τη συγγραφέα, στην αντιπαράθεση γύρω από τον Μοντερνισμό και τον Μεταμοντερνισμό, και οι δύο πλευρές διεκδικούν τον φεμινισμό ως δικό τους. Επιπλέον, η κάθε πλευρά προσφέρει δυνατότητες για τις φεμινίστριες. Ο Μεταμοντερνισμός εμπερικλείει την εν δυνάμει δημοκρατία μιας ποικιλότητας φωνών και οπτικών, ενώ από την άλλη, ο Μοντερνισμός στρέφεται προς την πρόοδο και την αλλαγή. Ταυτόχρονα όμως, και παρά τα θέλγητρα που και οι δύο φαίνεται να προσφέρουν -τουλάχιστον στη ρητορική τους-, τόσο ο μεταμοντερνισμός όσο και ο μοντερνισμός, παραμένουν τόσο συχνά και τόσο πεζά πατριαρχικοί. Αν υπάρχει ένα πράγμα που να έχει σαφώς επιδείξει την ευελιξία του, σε μια εποχή στην οποία αποδίδεται συνολικά αυτό το επίθετο, είναι ο σεξισμός.
Σε μια μέλλουσα επαναστατική περίοδο, οι πιο ύπουλοι και οι πιο επικίνδυνοι υπερασπιστές του καπιταλισμού δε θα είναι άνθρωποι που θα φωνάζουν συνθήματα υπέρ του κεφαλαίου ή του κράτους, αλλά αυτοί που έχουν απόλυτη γνώση της πιθανότητας μιας ολικής ρήξης. Δεν πρόκειται να εγκωμιάζουν τις τηλεοπτικές διαφημήσεις ή την κοινωνική υποταγή, αλλά θα προτείνουν να αλλάξουμε τη ζωή… γι’ αυτό το σκοπό όμως, θα μας καλούν να χτίσουμε ένα πραγματικά δημοκρατικό κράτος πρώτα… Αν κατορθώσουν να πάρουν τα ηνία της κατάστασης, και η δημιουργίας μιας τέτοιας νέας πολιτικής μορφής καταναλώσει την ενέργεια των ανθρώπων, αποχαιρετίστε τις ριζοσπαστικές ουτοπίες και, με τα μέσα να γίνονται σκοπός, η επανάσταση θα μετατραπεί γι’ ακόμη μια φορά σε ιδεολογία. Εναντίον τους, και φυσικά εναντίον της ανοιχτά καπιταλιστικής αντίδρασης, ο μόνος δρόμος για την νίκη των προλεταρίων θα είναι ο πολλαπλασιασμός των συνεκτικών κομμουνιστικών πρωτοβουλιών, που εντελώς φυσικά θα κατηγορηθούν ως αντιδημοκρατικές ή ακόμα κι ως …”φασιστικές”. Ο αγώνας για την εγκαθίδρυση χώρων και στιγμών απελευθέρωσης και συλλογικής λήψης αποφάσεων, είναι που καθιστούν εφικτή την αυτονομία του κινήματος, και θ’ αποδειχθεί αδιαχώριστος από τα πρακτικά μέτρα που θα παρθούν με στόχο την αλλαγή της ζωής.
Μϊα κριτική στην αυτόνομη θεωρία της αξίας και κυρίως στο De Angelis. Προσέγγιση της ταξικής και πολιτικής πάλης ως σχεση όχι ελεύθερων αφηρημένων υποκειμένων αλλα εντός αλλοτριωμένων καπιταλιστικών σχέσεων
Είμαστε σίγουροι ότι η παντοδυναμία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που το υποστηρίζουν, αποτελούν το κύριο αίτιο της σημερινής κρίσης; Και ότι, αντίθετα, αυτά δεν αποτελούν παρά μόνον ένα σύμπτωμα μιας πολύ βαθύτερης κρίσης, μιας κρίσης ολόκληρης της καπιταλιστικής κοινωνίας;
Παρουσίαση του βιβλίου "Η Ψυχή στην Δουλειά: Από την Αλλοτρίωση στην Αυτονομία" του Μαρξιστή θεωρητικού της Αυτονομίας Φράνκο Μπεράρντι (Bifo), Μάρτιος 2010.
Σελίδα 10 από 25
Τα κείμενα με το 
είναι σε διαδικασία μετάφρασης
