Η πρακτική των προλετάριων να κρατούν ομήρους τα αφεντικά τους ή να απειλούν ότι θα ανατινάξουν τα εργοστάσιά τους επανεμφανίστηκαν το 2009, μετά από ένα σύντομο κύμα στις αρχές του αιώνα, και έχει από τότε γίνει κάτι σαν μόδα. Μπορούμε μέχρι στιγμής να μετρήσουμε τουλάχιστον 20 περιπτώσεις από την αρχή του 2010. Τα ερωτήματα στα οποία προσπαθούμε να απαντήσουμε, μελετώντας αυτές τις στιγμές είναι: Γιατί αυτές οι μορφές παράνομου αγώνα επανεμφανίζονται σήμερα; Γιατί στη Γαλλία; Και γιατί μόνο στο πλαίσιο σχεδίου απολύσεων και αποζημιώσεων;
Εισαγωγή Ο σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να παρουσιάσει τη λογική του χρήματος όσον αφορά τις αναλυτικές προϋποθέσεις του κατά την ανταλλαγή εμπορευμάτων. Η ουσιώδης στιγμή είναι η πρακτική αφαίρεση η οποία συμβαίνει με το χρήμα. Γι' αυτό και το χρήμα είναι ο Βασιλιάς των εμπορευμάτων. Στο τέλος αντιπαραθέτω τη λογική ανάλυση του χρήματος με ένα τυπικό λογαριασμό τον οποίο αποκαλώ λανθάνουσα μέθοδο (αγγλικά: mythodology).[1] Υπερασπίζομαι επίσης τη θέση μου, απέναντι σε κριτική σύμφωνα με την οποία κατηγορούμαι για "σφάλμα λήψεως του ζητουμένου" (petitio principii), διασαφηνίζοντας το σχήμα του να "υποστηρίζεται το επιχείρημα με την προϋπόθεση".
Μία συνέντευξη του Max Haiven με την Silvia Federici
Ο εκτεταμένος μετασχηματισμός του κόσμου τις τελευταίες δεκαετίες καταδεικνύει με δραματικό τρόπο ότι η σύγχρονη κριτική θεωρία οφείλει να ασχοληθεί πρωτίστως με τα ζητήματα της χρονικότητας, της ιστορικής δυναμικής και των μεγάλων δομικών αλλαγών, προκειμένου να βρίσκεται σε αντιστοιχία με την κοινωνική πραγματικότητα[i]. Η μαρξική κατηγορία του κεφαλαίου μπορεί, κατά την άποψή μου, να διαδραματίσει πρωταρχικό ρόλο στη θεμελίωση μιας τέτοιας θεωρίας για τον σύγχρονο κόσμο, υπό την προϋπόθεση να επανεξεταστεί προκειμένου να διαχωριστεί τόσο από τις διάφορες αναγνώσεις στις οποίες την υποβάλλουν οι παραδοσιακές μαρξιστικές ερμηνείες, όσο και από τις αντίστοιχες πρόσφατες προσεγγίσεις των κοινωνικών επιστημών.
Μετάφραση του ομώνυμου κεφαλαίου από το "Time, Labor and Social Domination"(C.U.P, 1993) του μαρξιστή διανοητή Moishe Postone. Η σύσταστη του αφηρημένου χρόνου ως κοινωνικά σημαντικού χρόνου συμπίπτει με τα πρώτα βήματα του καπιταλιστικού συστήματος τον δεκατο τέταρτο αιώνα στα αστικά κέντρα της δυτικής ευρώπης, ενός συστήματος το οποίο διακρίνεται από την κοινωνική σχέση της αφηρημένης εργασίας η οποία συναρτήσει αυτού του χρόνου παράγει τη θεμελιώδη καπιταλιστική αφηρημένη μορφή κοινωνικής διαμεσολάβησης, την αξία [χ ώρες εργασίας (αφηρημένος χρονος) -> ψ αξία)]
Σε όλες τις κρίσεις του καπιταλισμού οι συσχετισμοί δύναμης άλλαζαν καταρχάς εις βάρος της εργατικής τάξης. Ακόμα και σήμερα η όξυνση τραβιέται μέχρι τα άκρα (η εργασία εντατικοποιείται, οι πραγματικοί μισθοί πέφτουν, οι κοινωνικές μεταβιβάσεις περικόπτονται). Βιώνουμε τη μεγαλύτερη αναδιανομή από κάτω προς τα πάνω στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτή η αναδιανομή όμως δεν εξελίσσεται μόνο σαν ακραία πόλωση μεταξύ των "πολύ πλουσίων" και των "φτωχών", η κρίση (της πολιτικής) βαθαίνει επίσης τις διαφορές στο εσωτερικό της τάξης και προωθεί την απομόνωση.
Σελίδα 9 από 25
Τα κείμενα με το 
είναι σε διαδικασία μετάφρασης
