Άρθρο σχετικά με το πώς η πολιτική στον Ιταλικό χώρο, δεξιά και αριστερή, επηρέασε τα γκρουπ των ultras στις ποδοσφαιρικές ομάδες της χώρας και πως επέδρασε στην εξέλιξη αυτών των γκρουπ οπαδών μέχρι σήμερα.
Κάποια στιγμή την επόμενη χρονιά, μια γυναίκα θα γεννήσει στην Ajegunle, την παραγκούπολη του Λάγος· ένας νέος άντρας θα εγκαταλείψει το χωριό του στην δυτική Ιάβα για τα λαμπρά φώτα της Τζακάρτα· ένας αγρότης θα μετακομίσει με την εξαθλιωμένη οικογένεια του σε κάποια από τις αναρίθμητες pueblos jovenes της Λίμα. Τα ακριβή γεγονότα δεν έχουν καμία σημασία και θα περάσουν εντελώς απαρατήρητα. Παρόλα αυτά συνιστούν σταθμό στην ανθρώπινη ιστορία. Για πρώτη φορά ο αστικός πληθυσμός του πλανήτη θα ξεπεράσει τον αγροτικό. Πράγματι, με δεδομένη κόλας την ανακρίβεια των απογραφών στον τρίτο κόσμο, η μεταστροφή αυτή μπορεί ήδη να έχει ολοκληρωθεί.
Τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ επαναλαμβάνεται μια συζήτηση για την εργασία που θυμίζει τα μέσα των ‘70, αλλά με αρκετές τροποποιήσεις. Στην προηγούμενη περίοδο, βιβλία όπως Πού έχουν πάει όλα τα ρομπότ; (Sheppard), Ψεύτικες υποσχέσεις (Aronowitz) και Η Εργασία στην Αμερική (Special Task Force), και φράσεις όπως “η δύση των ανειδίκευτων εργατών”, “μηδενική εργασία” και “η άρνηση της εργασίας” αποκάλυψαν μια κρίση του εργάτη στην αλυσίδα παραγωγής που εκφράσθηκε με τον πιο δραματικό τρόπο στις άγριες απεργίες στα αμερικάνικα εργοστάσια αυτοκινήτων το 1973 και 1974. Αυτές οι απεργίες είχαν στόχο την άρνηση της συσχέτισης των μισθών με την παραγωγικότητα που είχε αποτελέσει την βάση της συμφωνίας που πέτυχε το κεφάλαιο με τα συνδικάτα στις αυτοκινητοβιομηχανίες στα 1940.
Ο Harry Cleaver αναπτύσσει την έννοια του Αυτόνομου Μαρξισμού μέσα από τη θεωρία της δύναμης των εργατών, την άρνηση της εργασίας, την αυτοαξιοποίηση των εργατών, την κυκλοφορία των αγώνων κ.α. Σύμφωνα με τον Harry Cleaver αυτό που δίνει νόημα στην έννοια του «Αυτόνομου Μαρξισμού» ως μια συγκεκριμένη παράδοση είναι το γεγονός ότι μπορούμε να αναγνωρίσουμε, μέσα στην ευρύτερη Μαρξιστική παράδοση, μια ποικιλία κινημάτων, πολιτικών και διανοούμενων που έχουν δώσει έμφαση στην αυτόνομη δύναμη των εργατών: αυτόνομη από το κεφάλαιο, αυτόνομη από τις επίσημες οργανώσεις τους, και μάλιστα, (έχουν δώσει έμφαση) στη δύναμη συγκεκριμένων ομάδων εργατών να δρουν αυτόνομα από άλλες ομάδες (π.χ. γυναίκες από άνδρες). Με την «αυτονομία» εννοώ την ικανότητα των εργατών να ορίζουν τα δικά τους συμφέροντα και να παλεύουν για αυτά –να προχωρούν πέρα από την απλή αντίδραση στην εκμετάλλευση, ή στην «αυτοπροσδιορισμένη ηγεσία» και να περνούν στην αντεπίθεση με τρόπους που διαμορφώνουν την ταξική πάλη και καθορίζουν το μέλλον. Η πολιτική σημασία του να τοποθετούμε τη δική μας δύναμη στο κέντρο του σκεπτικού μας σχετικά με τις ταξικές συγκρούσεις στον καπιταλισμό, έγκειται στην απλή αλήθεια ότι μόνο στη βάση της ακριβούς αποτίμησης της δικής μας δύναμης μπορούμε να συζητήσουμε με χρήσιμο τρόπο πάνω στο πώς θα προχωρήσουμε στο χτίσιμο αυτής της δύναμης. Αν ξοδεύουμε όλο τον χρόνο μας μιλώντας για τη δύναμη του κεφαλαίου να κάνει αυτό ή το άλλο, να μας περιορίζει με αυτόν τον τρόπο ή να μας πιέζει να κάνουμε το άλλο, δεν έχουμε όπλα ώστε να συζητήσουμε για το τι να κάνουμε παραπέρα και συχνά οδηγούμαστε σε απέλπιδες και ακατάλληλες δράσεις. Όταν, από την άλλη, ξεκινάμε με μια αποτίμηση της δύναμης που πραγματικά κατέχουμε, και μια κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι κινήσεις του κεφαλαίου ισοδυναμούν με απαντήσεις σ’ αυτήν την δύναμη, τότε μπαίνουμε με καλύτερους όρους στη διαδικασία να σκεφτούμε πάνω στο πώς θα προχωρήσουμε τους αγώνες μας.
Εξετάζοντας την σχέση μεταξύ αστικοποίησης και καπιταλισμού, ο David Harvey προτείνει να δούμε την αναμόρφωση του Παρισιού από τον Haussmann και την εκρηκτική ανάπτυξη των πόλεων ως απαντήσεις στη συστημικές κρίσεις υπερσυσσώρευσης – και μια πρόκληση προς τον εκδημοκρατισμό και στη διαμόρφωση της αστικής εμπειρίας
Ένα μαροκινό ρητό, που επαναλαμβάνουν αυτάρεσκα οι Αλγερινοί, διαβεβαιώνει ότι «ο Μαροκινός είναι λιοντάρι, ο Αλγερινός άνδρας και ο Τυνήσιος γυναίκα». Περιπαικτικό χαστούκι σε αυτή την ανδροκρατία, ότι ο πρώτος λαός του Μαγκρέμπ που ξεφορτώθηκε τη φατρία των αρπακτικών που του έπινε το αίμα είναι αυτός στον οποίο οι άλλοι αρνούνταν αυτές τις ανδροπρεπείς ιδιότητες στις οποίες υποτίθεται ότι περιλαμβάνεται και το θάρρος. Έχουμε ανάγκη από «θηλυπρεπείς» εξεγέρσεις σαν κι αυτήν του τυνησιακού λαού που, με όπλο την απόγνωση μεταλλαγμένη σε καμένο δέρμα, πέτρες και ξύλα ανέτρεψε σε ένα μήνα μια ανελέητη εξουσία που έμοιαζε παντοτινή.
Με την κρίση βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα στο πραγματικό και το εφικτό, και έρχεται ακόμα πιο έντονα στο προσκήνιο η αντίθεση ανάμεσα σε αξία και αξία χρήσης, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Αμερικανού αστυνομικού που κάνει περιπολίες γύρω από τις κατασχεμένες κατοικίες για να διασφαλίσει ότι οι χρεοκοπημένοι πρώην ιδιοκτήτες πράγματι βρίσκονται εκτός κατοικίας, και τη βγάζουν κάτω από μια γέφυρα, ή σε έναν από τους πολλούς καταυλισμούς αστέγων. Μια κοινωνία στην οποία η δύναμη επιβολής του νόμου φροντίζει ώστε η κατοικία να μην εκπληρώνει τον ανθρώπινο σκοπό της είναι προφανώς τρελή, και μόλις οι προλεταριοποιημένοι αναγνωρίσουν στην εικόνα αυτού του αστυνομικού την ουσία της κοινωνίας, ίσως η πορεία της ιστορίας να πάρει μια απρόσμενη τροπή.
Μετα από αρκετές δεκαετίες αδιάκοπων νεοφιλελεύθερων περιφράξεων, η ιδέα των «κοινών» απολαμβάνει μια αναγέννηση μεταξύ μερικών νέο-κενσυανών οικονομολόγων και σχολιαστών, ενώ η πολιτική επιστήμονας Elinor Ostrom, έχει μόλις βραβευτεί με το Νόμπελ οικονομίας για «την ανάλυσή της πάνω στην οικονομική διακυβέρνηση, ειδικά των κοινών». Ο Massimo De Angelis εξηγεί γιατί τα κοινά του κεφαλαίου πάντα θα είναι διαστρεβλωμένα – επειδή βασίζονται στη κοινωνική αδικία – και επειδή εμείς μπορούμε μόνο να επαναοικιοποιούμαστε τα κοινά από το κεφάλαιο μέσω της κατασκευής κοινών συμφερόντων.
Σελίδα 16 από 25
Τα κείμενα με το 
είναι σε διαδικασία μετάφρασης
