Η μουσική είναι απελευθερωτική. Θα κάνουμε πάντα μουσική: είναι το στοιχείο που μας διαφοροποιεί από τους πιθήκους. Δημιουργούμε τη μουσική για να μοιραστούμε ένα απόλυτα μοναδικό κομμάτι του εαυτού μας. Συμμετέχουμε συναισθηματικά, είτε δημιουργούμε, είτε εκτελούμε, είτε ακούμε μουσική. Υπάρχουν αναξιοποίητες επιφυλάξεις του ταλέντου στην underground σκηνή όπου οι ανώνυμοι καλλιτέχνες έχουν πλήρη δημιουργική άδεια να κάνουν τα πάντα και τίποτα. Εκεί όπου το μέσο και το μήνυμα είναι πιο δονούμενα. Πώς έπειτα μπορούμε να δικαιολογήσουμε την κυριαρχία ετικετών «σημαντικών ονομάτων» για να καθορίσουμε ποια μουσική είναι πιο δημοφιλής;
Ορίζουμε ως μητρόπολη το συμπαγές εκείνο σύνολο ετερογενών εδαφών και μηχανισμών που σε κάθε σημείο διαπερνάται από μια διαζευκτική σύνθεση· στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κάποιο σημείο της μητρόπολης, στην οποία την ίδια στιγμή, να μην συνυπάρχουν δυνητικά προσταγή1 και αντίσταση, κυριαρχία και σαμποτάζ. Μια ανταγωνιστική διαδικασία ανάμεσα σε δυο μέρη, των οποίων η εχθρική σχέση διαμορφώνει το νευρικό σύστημα της μητρόπολης. Από τη μια αυτή συνιστάται, πιστή στην ετυμολογία της, στην άσκηση μιας διοίκησης που αντανακλάται σε όλα τα υπόλοιπα εδάφη – για αυτό η μητρόπολη είναι παντού. Είναι ο χώρος όπου και απ' όπου η ένταση και η συγκέντρωση των κατασταλτικών, των εκμεταλλευτικών και κυριαρχικών μηχανισμών εκδηλώνονται στο μέγιστο βαθμό και έκταση. Στη μητρόπολη καταρρέουν και καταλήγουν η πόλη και η εξοχή, ο μοντερνισμός και οι δεύτερες φύσεις. Στη μητρόπολη η βιομηχανία, η επικοινωνία και το θέαμα συνιστούν μια παραγωγική ολότητα, στη διακυβέρνηση
Ο τίτλος του βιβλίου και ο τρόπος μέσα από τον οποίο λειτουργούν οι μεταφορές πηγάζει από μια διάκριση/σύγκριση ανάμεσα στα κοινωνικά κινημάτα αμφησβήτησης/ανατροπής του παλελθόντος και του σήμερα. Η Team Colors (TC) αποκαλεί την χρονική περίοδο των δεκατιών 1960 (προς το τέλος κυρίως) και 70, ως «πυρκαγιές»,επειδή τα κινήματα μεταπηδούσαν, αυξάνονταν και διαδίδονταν όπως οι φλόγες. Κατόπιν, το κεφάλαιο και το κράτος έχουν οικειοποιηθεί κάποιους μηχανισμούς από το κινηματικό παρελθόν για την δική τους οχύρωση: περιορισμός των ελευθεριών λόγω «πάρα πολλής δημοκρατίας,», ογκώδεις ιδιωτικοποίηση και άρση των ρυθμίσεων, μεγάλες οπισθοδρομήσεις στο δικαιο που ορίζει τις εργασίακές συνθήκες, άνοδος του παράγοντα «μη κερδοσκοπικος βιομηχανικό συντελεστής», και μεγαλύτερης διείσδυσης του κεφαλαίου χρηματοδότησης σε όλους τους τομείς της ζωής. Εν μέσω τέτοιου κλίματος, τα ανατρεπτικά κινήματα έχουν πλέον μεταβεί από το χαρακτηρασμό την πυρκαγιάς στο «φτερό στον άνεμο αλλά «whirlwinds.» Αποτελούνται ένα συνοθύλλευμα, συνιστάμενο από πολλαπλά ρεύματα πλήθους που είναι «ρευστά, ανοικτά, των οποία τα πεδία αναφοράς συνεχώς διευρύνονται.
Η ενεργειακή πολιτική της κυβέρνησης Μπους, με τις υπεκφυγές και τις εισβολές της, οδήγησε στη φτώχεια, τον πόλεμο και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Αλλά είναι η πολιτική του Ομπάμα πραγματικά διαφορετική; Μπορούμε να πιστέψουμε σε αυτή την αλλαγή; Το περιοδικό Turbulence ζήτησε από τον George Caffentiz, έναn έμπειρο αναλυτή για τις ενεργειακές πολιτικές να το ερευνήσει.
Οι Negri kai Vercellone πρότειναν, σε ένα άρθρο τους στο Ιταλικό περιοδικό Posse, ότι το ενοίκιο πρέπει να θεωρείται η κινητήρια δύναμη της παρούσας οικονομίας, η οποία ανοίγει και ένα νέο πεδίο για τον ανταγωνισμό. Στην κλασική μαρξιστική θεωρία, το ενοίκιο θεωρείται παρασιτικός τρόπος εισοδήματος, που συνήθως αναφέρεται στην έγγειο ιδιοκτησία, και διαχωρίζεται από το καπιταλιστικό κέρδος, το οποίο θεωρείται παραγωγικό και στηρίζεται στην δύναμη του κεφαλαίου να δημιουργεί και να εξάγει υπεραξία. Κατά τον Vercellone, το ενοίκιο είναι η χαρακτηριστική μορφή που αντικαθιστά το κέρδος στον γνωσιακό καπιταλισμό, αν και διατηρεί μέσα σε αυτόν την παλιά παρασιτική του φύση. Όπως κάποτε οι αριστοκράτες της Αγγλίας περιέφραξαν την κοινή γη και επέβαλλαν στους φτωχούς αγρότες ενοίκιο για τη χρήση της, έτσι και σήμερα οι εταιρείες περιφράσσουν και βάζουν τιμή σε “κοινά αγαθά” όπως την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, το διαδίκτυο, το αντεργκράουντ. Με τον τρόπο αυτό, το κέρδος βρίσκεται στη διαδικασία του “γίγνεσθαι ενοίκιο”, όπως λένε οι συγγραφείς.
Ναι, πάρα πολύ σαν κοιμητήριο. Μόνο που εδώ δεν υπάρχουν ούτε μοιρολόγια, ούτε προσευχές, παρά μόνο η επανειλημμένη δοκιμασία των ορίων της αντοχής μας απέναντι στο άγχος, τον εξευτελισμό και τα χρέη. Μέσα στην αίθουσα του σχολείου, όπως και του πανεπιστήμιου, όπως και του χώρου εργασίας, όπως και του κράτους, όπως και της οικονομίας, γίνεται η διαχείριση του κοινωνικού μας θάνατου, καθώς μεταφράζονται αυτά που κάποτε μάθαμε στο σχολείο, στη δουλειά, στο σπίτι μας μέσα σε μια ακαδημαϊκή φρασεολογία και σ’ αποδεκτές μορφές κοινωνικών αντιθέσεων.
Πρόκειται για μια συνέντευξη του Michael Hardt, συγγραφέα (μαζί με τον Toni Negri) της “Αυτοκρατορίας” σχετικά με το υπο έκδοση βιβλίο τους “Common Wealth” (Κοινός πλούτος) στον Remi Nillsen. Πηγή είναι το Αγγλικό blog του p2p foundation. Παρατηρήσεις για βελτίωση της προσπάθειας μετάφρασης-απόδοσης είναι πάντα ευπρόσδεκτες.
Μια Ελαστικοποιημένη Ύπαρξη Ο Ευάλωτος Δημόσιος Τομέας Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια διεθνής ρητορική αναφορικά με την έννοια επισφάλεια {precarity} ή αστάθειας ή προσωρινότητα {precariousness}, που ωθείται τόσο από τις ευρωπαϊκές κοινωνικές μετακινήσεις, ενώ παράλληλα απασχολεί και πολιτικούς φιλοσόφους όπως ο Paolo Virno. Η επισφάλεια {precarity} αναφέρεται στη σχέση μεταξύ των προσωρινών και ελαστικών συμφωνιών, συνθηκών και σχέσεων εργασίας. Ως εκ τούτου, χαρακτηρίζεται από αδυναμία προβλεπτικότητας και ασφάλειας για παρόν και μέλλον. Καθορίζει τις συνθήκες διαβίωσης ολοένα διευρυνόμενων ομάδων στην κοινωνία. Πρόκειται για μια συνθήκη εργασιακών σχέσεων, η οποία εμφανίζεται ταυτόχρονα σε πολλές θέσεις μέσα στην κοινωνία, ως συνεπεία του νεοφιλελεύθερου και των επιταγών της μεταφορντικής οικονομίας. Η μεταφορντική οικονομία χαρακτηρίζεται από διόγκωση του τριτογενούς τομέα παραγωγής (άυλη παραγωγή), όπου δίνεται έμφαση στην παραγωγή πληροφοριών, υπηρεσιών και απαιτείται διαρκής ευελιξία . Το ίδιο πράγμα ισχύει για το δημιουργικό/παραγωγικό τομέα: η ευέλικτη παραγωγή και η μεταφορά [outsourcing] εργασίας, συνιστούν χαρακτηριστικές πτυχές της οικονομίας/εμπορίου υπηρεσιών. Τέτοιες συνθήκες μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει και στις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε πολιτισμικό επίπεδο, όπως η τέχνη, η κουλτούρα και η επικοινωνία.
Σελίδα 18 από 25
Τα κείμενα με το 
είναι σε διαδικασία μετάφρασης
