Το άρθρο αυτό γράφτηκε το 2009 και εξετάζει αγώνες κλειδιά που έδωσαν εργαζόμενοι στο Ην. Βασίλειο κατά τη διάρκεια της ύφεσης, περιλαμβάνοντας την κατάληψη του Ford Visteon και τις άγριες απεργίες στα διυλιστήρια Lindsey.
-->Σε μεγάλο βαθμό άγνωστος πριν την πτώση του Σαντάμ Χουσείν, ο Muqtada al-Sadr έχει αναδειχθεί πλέον σε μια μεγάλη προσωπικότητα στο Ιράκ τα τελευταία 5 χρόνια. Σίγουρα, ο Muqtada al-Sadr έχει γίνει κάτι σαν το μαύρο πρόβατο για τις αμερικανικές αρχές, και στον αντίποδα αυτού κάτι σαν ήρωας για το αντιπολεμικό κίνημα. Παρ’ όλ’ αυτά παραμένει μια μάλλον αινιγματική προσωπικότητα. Το νέο βιβλίο του Patrick Cockburn «ο Muqtada al-Sadr και η πτώση του Ιράκ» υπόσχεται να ρίξει φως στο ποιος είναι ο Muqtada al-Sadr και στη φύση του κινήματός του. Το βιβλίο αυτό έχει προωθηθεί έντονα τόσο από τη Stop the War Coalition (Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο) όσο και από το SWP. Στο κείμενο αυτό επιχειρείται μια κριτική στο βιβλίο αυτό με την οποία αποδομείται η εικόνα του Muqtada al-Sadr ως εκφραστή των καταπιεσμένων του Ιράκ και αναλύεται η πραγματική φύση του Σαδριστικού κινήματος.
-->
Aufheben's review and critique of The beginning of history: Value struggles and global capital by Massimo De Angelis, Pluto Press, London, 2007.
-->Κριτική στο βιβλίο της Leopoldina Fortunati "The Arcane of Reproduction", που εκδόθηκε στην Ιταλία το 1981 και στις Η.Π.Α το 1995, και κατ' επέκταση σε απόψεις του Μαρξιστικού Φεμινισμού που συνδέονται με την Ιταλική Αυτονομία, με έμφαση στο παράδειγμα της οικιακής εργασίας. Μια ανάλυση πάνω στις έννοιες της παραγωγικής και αναπαραγωγικής εργασίας...
-->Το «Θερμό Φθινόπωρο» του 1969 στην Ιταλία ήταν ένας από τους σημαντικότερους σταθμούς για τον επαναστατικό αγώνα του δευτέρου μισού του 20ου αιώνα. Συνδέθηκε με τον Εργατισμό (operaismo), μια μαρξική προσέγγιση που έδινε βάρος στους αγώνες των «απλών ανθρώπων» σε αντίθεση με ότι θεωρούνταν πολιτική και τον οπορτουνισμό της κυρίαρχης (σταλινικής) αριστεράς. Το κύμα των κοινωνικών αγώνων αυτού του χρόνου επαναλαμβάνεται με το ταραχώδες «Κίνημα του 77», παρότι μεταξύ τους εμφανίζουν σημαντικές διαφορές. Κάτω από το λάβαρο της Αυτονομίας, η ανάλυση των εργατιστών για την ταξική πάλη επεκτάθηκε για να περιλάβει τη δράση ομάδων έξω από τον εργασιακό χώρο. Οι δυναμικές οδομαχίες, η αυτομείωση ή η κατηγορηματική άρνηση να πληρώνουν τους λογαριασμούς και τα εισιτήρια, όπως επίσης και η ανάδυση ριζοσπαστικών αιτημάτων όπως η κατάργηση της μισθωτής εργασίας: όλα αυτά περιέχονταν σε ένα κίνημα για το οποίο, αυτό που θεωρείται «πολιτικό» αμφισβητήθηκε έντονα από αγώνες γύρω από ευρύτερες επιθυμίες και ανάγκες.
-->Σελίδα 1 από 1
Τα κείμενα με το 
είναι σε διαδικασία μετάφρασης
