TODAY PIGS, TOMORROW BACON «Το Handsworth, μια συνοικία στο Birmingham που κατοικείται στην πλειοψηφία της από μαύρους και ασιάτες, είναι το μέρος εκείνο στο οποίο η πολιτική της τμηματικής αστυνόμευσης στέφθηκε μέχρι τώρα με τη μεγαλύτερη επιτυχία. Στις αρχές της δεκαετίας του 70, το αρχηγείο της αστυνομίας πολιουρκούνταν συχνά, όμως οι πρακτικές κατευναυσμού που δοκιμάζονταν τότε είχαν αποτρέψει ένα ξέσπασμα ανάλογο με αυτό του Liverpool… Τη μέρα που το Toxteth φλεγόταν, στο Handsworth γινόταν ένα φεστιβάλ που συγκέντρωνε 8000 άτομα. Σύμφωνα με τον ρεπόρτερ των Times (1/7/81) “το πνέυμα που επικρατούσε ήταν ήρεμο και εγκάρδιο κι έμοιαζε με γιορτή ενός χωριού…” Ωστόσο, πέντε μέρες μετά, το Handsworth φλεγόταν και το αστυνομικό τμήμα δεχόταν πολιορκία. Αν και τα παιδιά θέλαν το κεφάλι του David Webb [διοικητή της αστυνομίας] έλειπε από τον ξεσηκωμό η μανία του Toxteth ή του Moss Sides.» (Αποσπάσματα από το «Like a summer with a thousand july’s»)
Αυτό το δοκίμιο επιχειρηματολογεί ότι η πρωταρχική συσσώρευση περιγράφει όχι μόνο την περίοδο της μετάβασης που οδήγησε στην ανάδυση του καπιταλισμού. Η πρωταρχική συσσώρευση είναι, στην πραγματικότητα, το θεμέλιο των κεφαλαιοκρατικών κοινωνικών σχέσεων και έτσι η κοινωνική συγκρότηση διαμέσου της οποίας η εκμετάλλευση της εργασίας διατηρείται. Με άλλα λόγια, οι σύγχρονες εξελίξεις της πρωταρχικής συσσώρευσης δεν είναι 'τυχαίες' εξελίξεις. Αντίθετα, η πρωταρχική συσσώρευση είναι ένα αναγκαίο στοιχείο του καπιταλισμού. Το επιχείρημα, λοιπόν, είναι ότι η πρωταρχική συσσώρευση είναι μια μονίμως αναπαραγόμενη συσσώρευση. Είναι η συνθήκη και η προϋπόθεση της ύπαρξης του κεφαλαίου. Εν ολίγοις, η πρωταρχική συσσώρευση είναι μια συνεχώς αναπαραγόμενη συσσώρευση, είτε με όρους ανανεούμενου χωρισμού νέων πληθυσμών από τα μέσα παραγωγής και συντήρησης, είτε με όρους της αναπαραγωγής της μισθωτής σχέσης στις 'θεμελιωμένες' σχέσεις του κεφαλαίου.
Ενόψει της συζήτησης γύρω από το "εκπαιδευτικό εργοστάσιο" θέλουμε να μοιραστούμε μερικούς συλλογισμούς σχετικά με δύο έννοιες που τέθηκαν στο επίκεντρο της κουβέντας: το εκπαιδευτικό εργοστάσιο και τον γνωσιακό καπιταλισμό. Η κεντρική ιδέα που προωθείται μέσα από την κουβέντα περί "εκπαιδευτικού εργοστασίου" μας βρίσκει σύμφωνους: ό,τι παλιότερα ήταν το εργοστάσιο, σήμερα είναι το πανεπιστήμιο. Όπως κάποτε το εργοστάσιο ήταν ένα ιδανικό πεδίο αγώνα μεταξύ εργατών και καπιταλιστών, έτσι τώρα το πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος - κλειδί σύγκρουσης, εκεί όπου το ποιος κατέχει τη γνώση, το πώς αναπαράγεται το εργατικό δυναμικό και το πώς διαμορφώνονται οι κοινωνικοί και πολιτιστικοί συσχετισμοί, αποτελούν διακύβευμα. Αυτό σημαίνει πως το πανεπιστήμιο δεν είναι απλά ένας ακόμη θεσμός που υπόκειται σε κυριαρχικό και κυβερνητικό έλεγχο, μα ένα κρίσιμο πεδίο στο οποίο κερδίζονται ή χάνονται ευρύτεροι κοινωνικοί αγώνες.
Για πρώτη φορά στην ιστορία, μια πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού θα ζήσει σύντομα στις πόλεις. Αλλά μεγάλα τμήματα αυτού του αστικού πληθυσμού είναι πολύ φτωχά. Ο Mike Davis, συγγραφέας και κοινωνικός ακτιβιστής, απαριθμεί αυτές τις τάσεις στο νέο βιβλίο “ο πλανήτης των φτωχών”. Έδωσε συνέντευξη στη Lee Sustar για τις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και περιβαλλοντικές συνέπειες της ολοένα και αυξανόμενης φτώχειας.
Το «Θερμό Φθινόπωρο» του 1969 στην Ιταλία ήταν ένας από τους σημαντικότερους σταθμούς για τον επαναστατικό αγώνα του δευτέρου μισού του 20ου αιώνα. Συνδέθηκε με τον Εργατισμό (operaismo), μια μαρξική προσέγγιση που έδινε βάρος στους αγώνες των «απλών ανθρώπων» σε αντίθεση με ότι θεωρούνταν πολιτική και τον οπορτουνισμό της κυρίαρχης (σταλινικής) αριστεράς. Το κύμα των κοινωνικών αγώνων αυτού του χρόνου επαναλαμβάνεται με το ταραχώδες «Κίνημα του 77», παρότι μεταξύ τους εμφανίζουν σημαντικές διαφορές. Κάτω από το λάβαρο της Αυτονομίας, η ανάλυση των εργατιστών για την ταξική πάλη επεκτάθηκε για να περιλάβει τη δράση ομάδων έξω από τον εργασιακό χώρο. Οι δυναμικές οδομαχίες, η αυτομείωση ή η κατηγορηματική άρνηση να πληρώνουν τους λογαριασμούς και τα εισιτήρια, όπως επίσης και η ανάδυση ριζοσπαστικών αιτημάτων όπως η κατάργηση της μισθωτής εργασίας: όλα αυτά περιέχονταν σε ένα κίνημα για το οποίο, αυτό που θεωρείται «πολιτικό» αμφισβητήθηκε έντονα από αγώνες γύρω από ευρύτερες επιθυμίες και ανάγκες.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Απόσπασμα, η μετάφραση δεν έχει ολοκληρωθεί. Αποστέλω το απόσπασμα για όποιον/όποια επιθυμεί να το επιμεληθεί. Παρακαλώ, ενημερώστε με για τυχόν διορθώσεις, παρεμβάσεις, διευκρινήσεις.
από συνέντευξη του Paolo Virno σε ισπανικό αναρχικό περιοδικό 12/04/04 Η συνέντευξη του virno περιγράφει ένα πέρασμα στη σκέψη. Ακόμή και για τον ίδιο που από ιδρυτικό μέλος της potere operaio φθάνει σήμερα να μιλάει για την πληθωρικότητα, το πλήθος, ξεπερνώντας την κεντρικότητα της εργατικής τάξης. Ρίχνει τα θεμέλια για μια νέα σύνθεση στη σκέψη όσων ασχολούνται με το κοινωνικό ζήτημα. Το τέλος από τη μία των αριστερών ψευδαισθήσεων για την κατάκτηση της εξουσίας, την μεταρρύθμιση του κράτους, τον ολοκληρωτισμό μιας κεντρικής φιγούρας που θα γίνει ο καταλύτης της ιστορίας. Το ξεθώριασμα αυτών που κάποτε θεωρούνταν θέσφατα, φέρνει και την κρίση στις ταυτότητες, την γενίκευση του φόβου και της ανασφάλειας, τα ψυχοφάρμακα. Δεν έχουν σκιαγραφηθεί ακόμη τουλάχιστον οι εναλλακτικές. Σε αυτή την συνθήκη καλούμαστε να ανοίξουμε με την πράξη και το λόγο μας την δημόσια συζήτηση, για το τι κοινωνία θέλουμε, πως αυτή να οργανώνεται τι είδους θεσμοί θα αθρώνονται και θα τη διαπερνούν. Και αυτό το λέμε γιατι παρ? όλη την «ελληνική» αναρχική μας καταγωγή σε καμία περίπτωση δεν φοβόμαστε να μιλήσουμε και να προβληματιστούμε πάνω στην διαύγαση αντιθεσμών, στην πραγματωση της αντεξουσίας. Πρέπει να δοκιμάσουμε και να δοκιμαστούμε σε όλα αυτά αλλά σίγουρα δεν πρέπει να επαναπαυθούμε σε βολικούς μύθους, είτε της μεγάλης νύχτας που θα τα αλλάξει όλα δια μαγείας, είτε της νοσταλγικής ενατένισης μιας εκδρομής πακέτο στον αγγελικό κόσμο της άμεσης αθηναϊκής δημοκρατίας...
είμαστε επισφαλείς. Και μέσα σ' αυτή την κατάσταση μπορούμε να βρούμε ορισμένα θετικά πράγματα (όπως είναι η συγκέντρωση διαφόρων ειδών γνώσεων και ικανοτήτων μέσα από την εμπειρία της εργασίας και της ζωής), και, βέβαια, πολλά αρνητικά (ανασφάλεια, ανέχεια, είμαστε ευάλωτες και κοινωνικά εκτεθειμένες). Αλλά οι καταστάσεις μας είναι τόσο ποικιλόμορφες, τόσο μοναδικές και ιδιαίτερες, που είναι δύσκολο για εμάς να βρούμε κοινούς παρονομαστές ως αφετηρία ή να εντοπίσουμε ξεκάθαρες διαφορές με τις οποίες να εμπλουτίσουμε από κοινού τις εμπειρίες και τους εαυτούς μας. Για εμάς το να εκφραστούμε είναι σύνθετο, να ξεχωρίσουμε τους εαυτούς μας μέσα στο κοινό έδαφος της επισφάλειας: μια επισφάλεια που τα καταφέρνει μια χαρά χωρίς μια καθαρά συλλογική ταυτότητα στην οποία να απλοποιεί και να υπερασπίζεται τον εαυτό της, αλλά μέσα στην οποία κάποιου είδους συλλογικοποίηση επείγει. Έχουμε ανάγκη να επικοινωνήσουμε την έλλειψη και το πλεόνασμα της εργασίας και τις συνθήκες ζωής μας για να ξεφύγουμε από το νεοφιλελεύθερο κατακερματισμό που μας διασπά, που μας εξουθενώνει και μας μεταμορφώνει σε θύματα του φόβου, της εκμετάλλευσης ή του εγωκεντρικού «η κάθε μία για τον εαυτό της». Πάνω απ’ όλα, θέλουμε να κάνουμε δυνατή τη συλλογική κατασκευή άλλων δυνατοτήτων ζωής μέσα από έναν κοινό και δημιουργικό αγώνα.
Τα κείμενα με το 
είναι σε διαδικασία μετάφρασης
