Εισαγωγή Ο σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να παρουσιάσει τη λογική του χρήματος όσον αφορά τις αναλυτικές προϋποθέσεις του κατά την ανταλλαγή εμπορευμάτων. Η ουσιώδης στιγμή είναι η πρακτική αφαίρεση η οποία συμβαίνει με το χρήμα. Γι' αυτό και το χρήμα είναι ο Βασιλιάς των εμπορευμάτων. Στο τέλος αντιπαραθέτω τη λογική ανάλυση του χρήματος με ένα τυπικό λογαριασμό τον οποίο αποκαλώ λανθάνουσα μέθοδο (αγγλικά: mythodology).[1] Υπερασπίζομαι επίσης τη θέση μου, απέναντι σε κριτική σύμφωνα με την οποία κατηγορούμαι για "σφάλμα λήψεως του ζητουμένου" (petitio principii), διασαφηνίζοντας το σχήμα του να "υποστηρίζεται το επιχείρημα με την προϋπόθεση".
Μία συνέντευξη του Max Haiven με την Silvia Federici
Ο εκτεταμένος μετασχηματισμός του κόσμου τις τελευταίες δεκαετίες καταδεικνύει με δραματικό τρόπο ότι η σύγχρονη κριτική θεωρία οφείλει να ασχοληθεί πρωτίστως με τα ζητήματα της χρονικότητας, της ιστορικής δυναμικής και των μεγάλων δομικών αλλαγών, προκειμένου να βρίσκεται σε αντιστοιχία με την κοινωνική πραγματικότητα[i]. Η μαρξική κατηγορία του κεφαλαίου μπορεί, κατά την άποψή μου, να διαδραματίσει πρωταρχικό ρόλο στη θεμελίωση μιας τέτοιας θεωρίας για τον σύγχρονο κόσμο, υπό την προϋπόθεση να επανεξεταστεί προκειμένου να διαχωριστεί τόσο από τις διάφορες αναγνώσεις στις οποίες την υποβάλλουν οι παραδοσιακές μαρξιστικές ερμηνείες, όσο και από τις αντίστοιχες πρόσφατες προσεγγίσεις των κοινωνικών επιστημών.
Μετάφραση του ομώνυμου κεφαλαίου από το "Time, Labor and Social Domination"(C.U.P, 1993) του μαρξιστή διανοητή Moishe Postone. Η σύσταστη του αφηρημένου χρόνου ως κοινωνικά σημαντικού χρόνου συμπίπτει με τα πρώτα βήματα του καπιταλιστικού συστήματος τον δεκατο τέταρτο αιώνα στα αστικά κέντρα της δυτικής ευρώπης, ενός συστήματος το οποίο διακρίνεται από την κοινωνική σχέση της αφηρημένης εργασίας η οποία συναρτήσει αυτού του χρόνου παράγει τη θεμελιώδη καπιταλιστική αφηρημένη μορφή κοινωνικής διαμεσολάβησης, την αξία [χ ώρες εργασίας (αφηρημένος χρονος) -> ψ αξία)]
Σε όλες τις κρίσεις του καπιταλισμού οι συσχετισμοί δύναμης άλλαζαν καταρχάς εις βάρος της εργατικής τάξης. Ακόμα και σήμερα η όξυνση τραβιέται μέχρι τα άκρα (η εργασία εντατικοποιείται, οι πραγματικοί μισθοί πέφτουν, οι κοινωνικές μεταβιβάσεις περικόπτονται). Βιώνουμε τη μεγαλύτερη αναδιανομή από κάτω προς τα πάνω στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτή η αναδιανομή όμως δεν εξελίσσεται μόνο σαν ακραία πόλωση μεταξύ των "πολύ πλουσίων" και των "φτωχών", η κρίση (της πολιτικής) βαθαίνει επίσης τις διαφορές στο εσωτερικό της τάξης και προωθεί την απομόνωση.
Αυτό το άρθρο προβαίνει σε θεωρητικές προτάσεις για να βοηθήσει στην κατανόηση ενός αναδυόμενου κομμουνισμού, μιας «επερχόμενης κοινότητας» που δεν είναι ούτε καπιταλιστική, ούτε σοσιαλιστική ούτε αναρχική και εντός της οποίας βρίσκεται η «άυλη εργασία». (1) Το επιχείρημα του άρθρου, εν συντομία έχει ως εξής: Ο Μαρξ θεώρησε ότι ο πυρήνας του καπιταλισμού είναι το εμπόρευμα, ένα αγαθό που παράχθηκε για ανταλλαγή μεταξύ ιδιωτών. Το μοντέλο του για την κυκλοφορία του κεφαλαίου εντόπισε τη μεταμόρφωση του εμπορεύματος σε χρήμα, το οποίο δίνει την εντολή για την απόκτηση περισσότερων πόρων και τον μετασχηματισμό τους σε περισσότερα αγαθά. Οι θεωρητικοί του αυτόνομου Μαρξισμού έδειξαν πως αυτή η κυκλοφορία του κεφαλαίου είναι επίσης και κυκλοφορία των αγώνων, καθώς συναντάει αντιστάσεις σε κάθε του σημείο. Αλλά παρόλο που αυτό το πλαίσιο αποδείχτηκε σημαντικό για την κατανόηση της πολυπλοκότητας του σύγχρονου αντικαπιταλισμού, μας λέει πολύ λίγα για το είδος της κοινωνίας προς την οποία κινούνται αυτοί οι αγώνες, πρόκειται για ένα σημείο που η αυτόνομη παράδοση έχει μείνει κυρίως βουβή. Σήμερα, νέες θεωρητικές προσεγγίσεις για το πλήθος και τη βιοπολιτική πρέπει να αναθεωρήσουν αυτή την σιωπή. Προτείνω ότι ο πυρήνας του κομμουνισμού είναι το κοινό (the common), το αγαθό που παράγεται για να μοιράζεται από κοινού. Ο κύκλος του κοινού (circuit of the common) ιχνογραφεί πως οι διαμοιρασμένοι πόροι παράγουν μορφές κοινωνικής συνεργασίας –ενώσεις- που συντονίζουν τη μετατροπή των περαιτέρω πόρων σε επεκτεινόμενα κοινά. Με βάση τον κύκλο του κεφαλαίου, ο Μαρξ προσδιόρισε διαφορετικά είδη κεφαλαίου- εμπορικό, βιομηχανικό και οικονομικό- που εκτυλίσσονται σε διαφορετικές ιστορικές στιγμές ακόμα και μαζί και συμβάλουν στην συνολική κοινωνική υπαγωγή. Κατ’ αναλογία, εμείς πρέπει να αναγνωρίσουμε διαφορετικές στιγμές στην κυκλοφορία του κοινού. Αυτές περιλαμβάνουν εδαφικά-γήινα κοινά (η συνήθης κοινή χρήση των φυσικών πόρων στις παραδοσιακές κοινωνίες), σχεδιασμένα κοινά (για παράδειγμα, ο κατ’ εντολή σοσιαλισμός και το φιλελεύθερο δημοκρατικό κράτος πρόνοιας), και δικτυακά κοινά (οι ελεύθερες ενώσεις ανοιχτού λογισμικού, peer-to-peer δίκτυα –ομότιμης παραγωγής-, δίκτυα υπολογιστών και τις πολυάριθμες άλλες κοινωνικότητες της τεχνοεπιστήμης). Το κεφάλαιο σήμερα λειτουργεί ως μια συστημική ενότητα του μερκαντιλισμού, των βιομηχανικών και χρηματιστηριακών στιγμών, αλλά το σημείο διοίκησης-εντολής στην σύγχρονη, νεοφιλελεύθερη φάση είναι το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Στον εικοστό πρώτο αιώνα ο κομμουνισμός μπορεί, και πάλι κατ’αναλογία, να αποτελέσει ένα όραμα ως μια σύνθετη ενότητα εδαφικών, κρατικών και δικτυακών κοινών, αλλά το στρατηγικό και απαραίτητο σημείο σε αυτό το σύνολο είναι τα δικτυακά κοινά. Αυτά πρέπει ωστόσο, να εξεταστούν στην εξάρτησή τους, και ακόμα στην ενδεχόμενη αντίφαση, με άλλους τομείς των κοινών. Το πλαίσιο ενός σύνθετου κομμουνισμού που βασίζεται στην κυκλοφορία μεταξύ πολλαπλών αλλά κοινών μορφών είναι οι ανοιχτές δυνατότητες για νέους συνδυασμούς ευχάριστων συνηθειών, πλανητικών σχεδίων και αυτόνομων ενώσεων. Ότι ακολουθεί επεκτείνεται σε αυτές τις αινιγματικές παρατηρήσεις.
Άρθρο του Μπαντιού για τις Αραβικές Εξεγέρσεις
Σύμφωνα με τη συγγραφέα, στην αντιπαράθεση γύρω από τον Μοντερνισμό και τον Μεταμοντερνισμό, και οι δύο πλευρές διεκδικούν τον φεμινισμό ως δικό τους. Επιπλέον, η κάθε πλευρά προσφέρει δυνατότητες για τις φεμινίστριες. Ο Μεταμοντερνισμός εμπερικλείει την εν δυνάμει δημοκρατία μιας ποικιλότητας φωνών και οπτικών, ενώ από την άλλη, ο Μοντερνισμός στρέφεται προς την πρόοδο και την αλλαγή. Ταυτόχρονα όμως, και παρά τα θέλγητρα που και οι δύο φαίνεται να προσφέρουν -τουλάχιστον στη ρητορική τους-, τόσο ο μεταμοντερνισμός όσο και ο μοντερνισμός, παραμένουν τόσο συχνά και τόσο πεζά πατριαρχικοί. Αν υπάρχει ένα πράγμα που να έχει σαφώς επιδείξει την ευελιξία του, σε μια εποχή στην οποία αποδίδεται συνολικά αυτό το επίθετο, είναι ο σεξισμός.
Τα κείμενα με το 
είναι σε διαδικασία μετάφρασης
