Μετάφραση του ομώνυμου κεφαλαίου από το "Time, Labor and Social Domination"(C.U.P, 1993) του μαρξιστή διανοητή Moishe Postone. Η σύσταστη του αφηρημένου χρόνου ως κοινωνικά σημαντικού χρόνου συμπίπτει με τα πρώτα βήματα του καπιταλιστικού συστήματος τον δεκατο τέταρτο αιώνα στα αστικά κέντρα της δυτικής ευρώπης, ενός συστήματος το οποίο διακρίνεται από την κοινωνική σχέση της αφηρημένης εργασίας η οποία συναρτήσει αυτού του χρόνου παράγει τη θεμελιώδη καπιταλιστική αφηρημένη μορφή κοινωνικής διαμεσολάβησης, την αξία [χ ώρες εργασίας (αφηρημένος χρονος) -> ψ αξία)]
Ο εκτεταμένος μετασχηματισμός του κόσμου τις τελευταίες δεκαετίες καταδεικνύει με δραματικό τρόπο ότι η σύγχρονη κριτική θεωρία οφείλει να ασχοληθεί πρωτίστως με τα ζητήματα της χρονικότητας, της ιστορικής δυναμικής και των μεγάλων δομικών αλλαγών, προκειμένου να βρίσκεται σε αντιστοιχία με την κοινωνική πραγματικότητα[i]. Η μαρξική κατηγορία του κεφαλαίου μπορεί, κατά την άποψή μου, να διαδραματίσει πρωταρχικό ρόλο στη θεμελίωση μιας τέτοιας θεωρίας για τον σύγχρονο κόσμο, υπό την προϋπόθεση να επανεξεταστεί προκειμένου να διαχωριστεί τόσο από τις διάφορες αναγνώσεις στις οποίες την υποβάλλουν οι παραδοσιακές μαρξιστικές ερμηνείες, όσο και από τις αντίστοιχες πρόσφατες προσεγγίσεις των κοινωνικών επιστημών.
”Η εξουσία και η δόξα ", Giorgio Agamben, 1 1ο BN Ganguli Memorial Lecture, CSDS, 11 Ιανουαρίου 2007.
Μία συνέντευξη του Max Haiven με την Silvia Federici
Εισαγωγή Ο σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να παρουσιάσει τη λογική του χρήματος όσον αφορά τις αναλυτικές προϋποθέσεις του κατά την ανταλλαγή εμπορευμάτων. Η ουσιώδης στιγμή είναι η πρακτική αφαίρεση η οποία συμβαίνει με το χρήμα. Γι' αυτό και το χρήμα είναι ο Βασιλιάς των εμπορευμάτων. Στο τέλος αντιπαραθέτω τη λογική ανάλυση του χρήματος με ένα τυπικό λογαριασμό τον οποίο αποκαλώ λανθάνουσα μέθοδο (αγγλικά: mythodology).[1] Υπερασπίζομαι επίσης τη θέση μου, απέναντι σε κριτική σύμφωνα με την οποία κατηγορούμαι για "σφάλμα λήψεως του ζητουμένου" (petitio principii), διασαφηνίζοντας το σχήμα του να "υποστηρίζεται το επιχείρημα με την προϋπόθεση".
Η πρακτική των προλετάριων να κρατούν ομήρους τα αφεντικά τους ή να απειλούν ότι θα ανατινάξουν τα εργοστάσιά τους επανεμφανίστηκαν το 2009, μετά από ένα σύντομο κύμα στις αρχές του αιώνα, και έχει από τότε γίνει κάτι σαν μόδα. Μπορούμε μέχρι στιγμής να μετρήσουμε τουλάχιστον 20 περιπτώσεις από την αρχή του 2010. Τα ερωτήματα στα οποία προσπαθούμε να απαντήσουμε, μελετώντας αυτές τις στιγμές είναι: Γιατί αυτές οι μορφές παράνομου αγώνα επανεμφανίζονται σήμερα; Γιατί στη Γαλλία; Και γιατί μόνο στο πλαίσιο σχεδίου απολύσεων και αποζημιώσεων;
Αυτό το βιβλίο έχει έναν ‘άχαρο’ τίτλο, ο οποίος, όμως, εξυπηρετεί τον σκοπό του. Κατασκευή, διότι είναι μια μελέτη σε εξέλιξη, η οποία οφείλει πολλά και στους τρόπους δράσης και στις επιρροές. Η εργατική τάξη δεν ανέτειλλε σαν τον ήλιο σε καθορισμένο χρόνο. ‘Ηταν παρούσα στην κατασκευή της.
Όποτε μιλάμε για το ίντερνετ, τη «μυθολογική μηχανή» στις κουβέντες μας – με τη στήριξη της ιδεολογίας που αναπνέουμε κάθε μέρα, είτε μας αρέσει είτε όχι – αναπαράγει έναν μύθο: την ιδέα της τεχνολογίας ως μιας αυτόνομης δύναμης, ενός υποκειμένου με το δικό του πνεύμα, μιας πραγματικότητας που αναπτύσσεται από μόνη της, αυθόρμητα και τελειολογικά. Κάποιος είχε μέχρι και την εξαιρετική ιδέα να αποδοθεί το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης στο ίντερνετ (το οποίο, απλώς όπως κάθε άλλη υποδομή και δίκτυο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κάθε σκοπό, συμπεριλαμβανομένου και του πολέμου). Αυτή η ρητορική συγκαλύπτει τις σχέσεις τάξης, ιδιοκτησίας και παραγωγής: μπορούμε να δούμε μόνο τα φετίχ τους.
Μια συνέντευξη με τον Slavoj Zizek από τον Oscar Guardiola-Rivera Λονδίνο, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2007
Τα κείμενα με το 
είναι σε διαδικασία μετάφρασης
