Τα αυθόρμητα πολιτικά γεγονότα είναι δυνατόν να συμβούν ανά πάσα στιγμή, αν και δεν είναι εύκολο να προβλέψεις πού και πότε θα πυροδοτηθούν. Νομίζω ότι αν το κίνημα Occupy είχε ξεπηδήσει ένα χρόνο ή έξι μήνες νωρίτερα, δεν θα είχε μαζικοποιηθεί και διαδοθεί με τον ίδιο τρόπο. Ένας παράγοντας ήταν η “αργοπορία” στα κινηματικά πράγματα των ΗΠΑ – πότε, αναρωτιόμασταν όλοι, θα αρχίσουμε να βλέπουμε και στην Αμερική τις παγκόσμιες κοινωνικές αντιδράσεις; Ένας δεύτερος παράγοντας ήταν η, έντονη πλέον, λαϊκή απέχθεια προς την μονοπώληση της πολιτικής σφαίρας από την Wall Street. Λίγες μόλις εβδομάδες πριν την κατάληψη, ο Doug Henwood και η Liza Featherstone έστειλαν κάποιες προσκλήσεις σε συγκεκριμένους αριστερούς νεοϋορκέζους για μια συζήτηση με τίτλο “Γιατί Να Ασχοληθούμε Άλλο;”. Η συζήτηση αυτή είχε σκοπό να επικοινωνήσει, ή να κατευνάσει, τα αισθήματα απόγνωσης που διακατείχαν πολλούς από μας όσον αφορά το τι μέλλει γενέσται εδώ πέρα. Δε χρειάζεται καν να αναφέρω ότι η ψυχολογία μας έκανε στροφή 180 μοιρών κατά τους τελευταίους μήνες. Ζω στις ΗΠΑ εδώ και 30 χρόνια και δεν έχω ξαναδεί τίποτα που να πλησιάζει την ορμή και τη δυναμική του σημερινού κινήματος. Αυτά τα 30 χρόνια ανήκαν όλα στη Wall Street, τα επόμενα 30 μπορούν και πρέπει να ανήκουν σε μας αν το κίνημα Occupy καταφέρει να διατηρήσει την ενέργεια και την δημιουργικότητά του.
Μία συνέντευξη του Max Haiven με την Silvia Federici
Σχετικα πρόσφατο άρθρο του Mike Davis που αναφέρεται στο κύμα της Αραβικής Άνοιξης, το καυτό μεσογειακό καλοκαίρι και το κίνημα των καταλήψεων στις ΗΠΑ, συνδέοντας όλα αυτά και με προβλέψεις/ ευχές για το μεγάλο γίγαντα το προλεταριάτο της Κίνας. Επίσης μεταφρασμένο: http://ilesxi.wordpress.com/2011/12/25/h-%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BE%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%89%CF%80%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%BC%CF%8E%CE%BD%CE%B1/
Γιατί το θέμα της ταυτότητας έχει γίνει τόσο προβληματικό στη φεμινιστική θεωρία και πρακτική; Γιατί έχει ασκηθεί τόσο ευρεία κριτική στην ταυτότητα, γιατί έχει εξυβριστεί από φεμινίστριες πολλών διαφορετικών αντιλήψεων; Γιατί τα ζητήματα που εγείρονται από την ταυτότητα και οι πολιτικές της ταυτότητας μοιάζουν τόσο ατίθασα, γιατί αποτυγχάνουν να ενδώσουν σε οποιαδήποτε από τις πολλές λύσεις που έχουν προταθεί για να τα επιλύσουν; Παρά την πάνω από μια δεκαετία συζήτηση, τα προβλήματα που εγείρονται από την ταυτότητα και τις πολιτικές της ταυτότητας, μακράν του να εξαφανίζονται, γίνονται κάτι σαν εμμονή για τις φεμινίστριες.
Αυτό το βιβλίο έχει έναν ‘άχαρο’ τίτλο, ο οποίος, όμως, εξυπηρετεί τον σκοπό του. Κατασκευή, διότι είναι μια μελέτη σε εξέλιξη, η οποία οφείλει πολλά και στους τρόπους δράσης και στις επιρροές. Η εργατική τάξη δεν ανέτειλλε σαν τον ήλιο σε καθορισμένο χρόνο. ‘Ηταν παρούσα στην κατασκευή της.
Μια συνέντευξη με τον Slavoj Zizek από τον Oscar Guardiola-Rivera Λονδίνο, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2007
Συχνά η επιρροή του Μαξ Στίρνερ στη σύγχρονη πολιτική θεωρία παραβλέπεται. Ωστόσο, στην πολιτική σκέψη του Στίρνερ μπορεί να βρεθεί μια εκπληκτική σύγκλιση με τη μεταδομιστική θεωρία, ιδίως όσον αφορά τη λειτουργία της εξουσίας. Ο Andrew Koch, για παράδειγμα, βλέπει τον Στίρνερ ως στοχαστή που ξεπερνά τη χεγκελιανή παράδοση, στην οποία τοποθετείται συνήθως, υποστηρίζοντας ότι το έργο του είναι ένας προάγγελος των μεταδομιστικών ιδεών για τα θεμέλια της γνώσης και της αλήθειας (Koch, 1997). Ο Koch υποστηρίζει ότι η ατομικιστική πρόκληση του Στίρνερ στις φιλοσοφικές βάσεις του κράτους πηγαίνει πέρα από τα όρια της παραδοσιακής δυτικής φιλοσοφίας, παρουσιάζοντας μια πρόκληση για την μεταφυσική της επιστημολογίας. Από το πρίσμα αυτό μεταξύ Στίρνερ και μεταδομιστικής επιστημολογίας, που τέθηκε από τον Koch, θα εξετάσω τη σύγκλιση του Στίρνερ με ένα συγκεκριμένο μεταδομιστή στοχαστή, τον Ζιλ Ντελέζ, όσον αφορά το θέμα της κρατικής και της πολιτικής εξουσίας. Υπάρχουν πολλοί σημαντικοί παραλληλισμοί μεταξύ αυτών στοχαστών, και οι δύο μπορούν να παρουσιαστούν, με διαφορετικούς τρόπους, ως αντι-κρατιστές, αντιεξουσιαστές φιλόσοφοι. Θέλω να δείξω τον τρόπο με τον οποίο η κριτική του Στίρνερ στο Κράτος προεξοφλεί τη μεταδομιστική απόρριψη από τον Ντελέζ της σκέψης του κράτους, και το πιο σημαντικό, τους τρόπους με τους οποίους ο αντι-ουσιοκρατικός, μετά-ανθρωπιστικός αναρχισμός των δύο στοχαστών υπερβαίνει και, επομένως, αντικατοπτρίζει, τα όρια του κλασικού αναρχισμού. Το κείμενο εξετάζει τoυς δεσμούς μεταξύ της ανθρώπινης ουσίας, της επιθυμίας και της εξουσίας που διαμορφώνουν τις βάσεις της κρατικής εξουσίας. Έτσι, ενώ Κοχ εστιάζει στην απόρριψη του Στίρνερ των επιστημολογικών θεμέλιων του Κράτους, η έμφαση του κειμένου είναι στη ριζοσπαστική οντολογία του Στίρνερ- το ξεσκέπασμα των λεπτών συνδέσεων μεταξύ ανθρωπισμού, επιθυμίας και εξουσίας. Θα ήθελα επίσης να υποστηρίξω ότι αυτή η κριτική της ανθρωπιστικής εξουσίας, με την οποία τόσο ο Στίρνερ όσο και ο Ντελέζ ασχολούνται μπορεί να μας παρέχουν σύγχρονες στρατηγικές για την αντίσταση στην κυριαρχία του κράτους.
Τα κείμενα με το 
είναι σε διαδικασία μετάφρασης
